– Podwyżka opłat za śmieci do najwyższych w okolicy

– Wypowiedzenie umowy lokalowej fundacji ” Arkada ”

– Próba ulokowania przedszkola u prywatnego przedsiębiorcy ( około 3 mln)

– Zakup tablic informacyjnych przy moście na Nadbrzeżnej ( 18.tys)

– Zakup traktorka do Pałacu ( prawie 40 tyś)

– Podwyżka podatku na 2016 r o 20 %.

– Zagęszczenie dzieci w szkołach przez wprowadzenie oddziałów przedszkolnych

– Brak reakcji na problem narkotyków w szkołach i w Gminie

– Negatywna współpraca z LKS- Orzeł – prawdopodobna likwidacja klubu

– tyle na razie – reszta w najbliższym odcinku

autor: Klub Użyteczni dla Gminy Kozy

O wyburzeniu pomnika poinformował mailowo naszą redakcję jeden z mieszkańców Kóz. -Może wasza redakcja zainteresowałaby się tak sprawnym usunięciem obelisku w Kozach  sprzed szkoły na ulicy Przeczniej. Nie mogę znaleźć żadnych wiadomości na stronach gminnych. Dwa dni pracy (23,24 lipca 2015) i po obelisku nie ma śladu. W dniu 3 września 1989 dokonano jego odsłonięcia ku Czci Poległych i Pomordowanych w latach 1939-1945 mieszkańców Kóz. Może dlatego, że był niesłusznej proweniencji, to nie mógł być remontowany, lepiej go było wyburzyć i po kłopocie. Mało którą rzecz tak sprawnie się burzy, od rana do wieczora. 30 godzin i nie został nawet kamień na kamieniu – napisał zbulwersowany Czytelnik.

Jak sprawdziliśmy, pomnik, który do niedawna stał przy ulicy Przeczniej 1 znajduje się w ewidencji miejsc pamięci województwa śląskiego. Oznaczony jest sygnaturą 156/01. Ze zdjęcia zamieszczonego w tym dokumencie można łatwo odczytać sentencję zamieszczoną  na tablicy pomnikowej: „Dla uczczenia pamięci poległym w wojnie obronnej 1939 r., zamordowanych w hitlerowskich obozach koncentracyjnych, zaginionych w latach 1939 – 1945 mieszkańców wsi Kozy”. Na forum dyskusyjnym jednego z koziańskich portali znaleźliśmy też informację, iż na obelisku znajdował się odlew orła ufundowany z inicjatywy kozianina płk dr Henryka Naglika przez Stocznię Marynarki Wojennej w Gdyni. – Czy nie było innego wyjścia, tylko zburzenie? Komu to nie pasowało, że orzeł nie miał korony? Piastowski też nie miał i co z tego?– pyta jeden z forumowiczów, podkreślając, że choć obelisk został wzniesiony w niezwykle poplątanych historycznie czasach, to jednak upamiętniał tych, którzy zginęli w obronie ojczyzny.

Dlaczego zatem zadecydowano o wyburzeniu tego monumentu? O odpowiedź na to pytanie przed tygodniem poprosiliśmy koziański Urząd Gminy. Próbowaliśmy także dowiedzieć się kto podjął decyzję o likwidacji pomnika i czy mieszkańcy oraz miejscowi radni wiedzieli o planach jego likwidacji. Jak dotychczas nie otrzymaliśmy odpowiedzi. –W Kozach władza zaczyna się bawić w politykę historyczną. Wiem co napiszą, że obelisk zagrażał bezpieczeństwu dzieci. To nie jest argument, nie takie rzeczy się remontuje. Poczuli inny wiatr historii i czują się bezkarni – ocenia Czytelnik, który poinformował nas o sprawie.

Jedne pomniki pamięci historycznej się likwiduje, a inne przywraca. Niedawno władze gminy chwaliły się w mediach lokalnych odnowieniem lodowni w Parku Dworskim przy Pałacu Czeczów. – Jej wnętrze oczyszczono ze śmieci, wzmocniono konstrukcję, odsłoniono fragment korytarza i kamiennego pierścienia. Założono kratę zabezpieczająca przed „wejściem” do głębokiej na kilka metrów poniżej poziomu terenu lodowni, a umożliwiającą obejrzenie jej wnętrza – informuje Urząd Gminy na swojej stronie internetowej. Jest to niewątpliwie ciekawostka ukazująca jak w dobie braku elektryczności i lodówek radzono sobie z przechowywaniem żywności. Chwalebne to, ale czy jednoczesne burzenie pomników poświeconych ofiarom wojny (niezależnie od zawiłości historycznych) jest postawą właściwą?

Do sprawy powrócimy niezwłocznie po otrzymaniu stanowiska w tej sprawie Urzędu Gminy Kozy.

Zdjęcie: Ewidencja miejsc pamięci województwa śląskiego

źródło: region.info

Wójcina, Sekretarz i Przewodnicząca Rady przeszli już samych siebie. W dniu 1.10.2014r. ogłosili, że Komisja Budżetowo-Gospodarcza odbędzie się o godz. 14 w tym samym dniu a Sesja Rady Gminy po upływie nastepnych 15 min. Trzeba dodać że materiały na sesję powinny być dostarczone w tygodniowym wyprzedzeniem, gdzie tu dyskusja na komisji – mieli czas choć przeczytać materiał na komisje i sesje? a gdzie wnioski, uzgodnienia. Klakierstwo w wielkim stylu!!! I tak widząc stan finansów Gminy wyglądały zapewne poprzednie Komisje i Sesje.

Wiele jest schronisk turystycznych w naszych górach, ale zakonne jest tylko jedno. Mieści się ono na Hrobaczej Łące w Beskidzie Małym na wysokości 828 m n.p.m.

Do schroniska na Hrobaczej Łące dotrzeć można bez przeszkód z kilku stron. Szlaki turystyczne na szczyt biegną zarówno z Bielska-Białej, Przegibka, Kóz, jak i z Żarnówki Małej. Leniwi mają do dyspozycji drogę dojazdową pod samo schronisko, ale, co trzeba zaznaczyć, nie każdy samochód jest ją w stanie pokonać. Ostatnie dwa kilometry tej trasy to odcinek specjalny, na którym od czasu do czasu pojawiają się fragmenty asfaltu. Z tego też względu na samą górę docierają wyłącznie jeepy, albo samochody z wysokim zawieszeniem. Trasa z Żarnówki zarezerwowana jest więc dla nielicznych. I to należy poczytać za plus. Auta pojawiają się tu rzadko, przez co Hrobacza Łąka wciąż zdominowana jest przez pieszych turystów. Jak mówi gospodarz schroniska, najwięcej przychodzi ich z Kóz, rzadziej z Bielska-Białej i z Międzybrodzia. – Największy ruch panuje tutaj w niedzielę. Wtedy to trzeba się uwijać. W tygodniu zjawiają się ludzie, ale jest ich bardzo mało. Wśród tych, co tu trafiają, większość to kozianie. Duża część z nich odwiedza schronisko systematycznie, co tydzień lub co dwa. Tak na przykład robi wójt Edward Kućka oraz 74-latek Marian Duźniak – wyjaśnia opiekun schroniska Tadeusz Rabski.

Niemal antyk

Historia schroniska na Hrobaczej Łące sięga lat 30. ubiegłego wieku. Wtedy to rodzeństwo Zofia, Michalina i Jan Dorzak ukończyli budowę parterowego domu na podmurówce z przeznaczeniem na schronisko turystyczne. Wkrótce obiektem tym zainteresowała się niemiecka organizacja turystyczna „Beskiden-Verein”, która urządziła w nim swoją stację turystyczną. Przez cały czas, również w latach okupacji, schroniskiem opiekowali się Dorzakowie. To, że obiekt wciąż był ich własnością, było efektem podpisania przez Jana Dorzaka volkslisty. Sygnatariusz tego dokumentu zapłacił jednak za swój podpis olbrzymią cenę. Zmobilizowany w 1942 r. do Wehrmachtu, nie doczekał końca wojny. Zginął w 1944 r. na froncie wschodnim pod Witebskiem. Schronisko miało więcej szczęścia niż właściciel i nie dość, że przetrwało okres okupacji, to jeszcze było miejscem schronienia dla żydowskiego dziecka, rosyjskiego spadochroniarza oraz obrazów Kossaka. Za ukrywaniem ludzi i dzieł sztuki stały Zofia i Michalina Dorzak.
Lata powojenne niewiele zmieniły w funkcjonowaniu schroniska. Wciąż prowadziły je siostry, tyle tylko, że tym razem pod szyldem PTTK. Trwało to aż do roku 1973, kiedy to nabył je Rudolf Baścik. Za jego kadencji przybyły w schronisku dodatkowe pomieszczenia i miejsca noclegowe. Po niemal 20 latach gospodarowania obiektem, Rudolf Baścik zdecydował się nieodpłatnie przekazać go Fundacji S.O.S. Obrony Poczętego Życia z Warszawy, za którą stoją księża ze Zgromadzenia Pallotynów. Z ich ramienia bezpośredni nadzór nad obiektem sprawuje ks. Ryszard Halwa.

Teraźniejszość

– Ks. Ryszard Halwa jest dwa, trzy razy do roku w schronisku. Zawsze przyjeżdża w sylwestra, po to, by odprawić Mszę św. noworoczną. Poza sylwestrem nie ma stałych terminów, w których się tu zjawia. A jak już przyjedzie to popatrzy, co jest zrobione i co jeszcze przydałoby się zrobić – wyjaśnia Tadeusz Rabski. Mimo iż pallotyni są właścicielem obiektu już prawie od 20 lat, niewiele w tym czasie w schronisku się zmieniło. – Tu są partyzanckie warunki. Mycie jest w miednicy, a to teraz ludzi odstrasza i mało kto chce nocować. Jeszcze jakieś pięć lat temu w wakacje nocowały grupy oazowe, ale też to się już skończyło. Teraz jak przyjdą oazowicze, to tylko na chwilę. Odprawią Mszę św. i schodzą w dół – mówi opiekun schroniska. Z prądem sprawa też nie wygląda lepiej. Co prawda świeci się słabe światło, gra radio i telewizor, ale to wszystko dzięki agregatowi iluminującemu Krzyż Jubileuszowy. Gdyby nie on, w schronisku panowałyby egipskie ciemności.

Nocleg z dreszczykiem

Kto kiedyś spał w bazie zootechniki na Turbaczu ten wie, że brak wody i prądu nie zawsze bywa przeszkodą w funkcjonowaniu górskiej noclegowni. Ba, czasami może być nawet atutem. Niekiedy wystarczy stworzyć odpowiedni klimat, by chciało się w danym miejscu być. Na razie na Hrobaczej Łące opiekun schroniska bardziej walczy z przejawami wandalizmu niż z tworzeniem nowej jakości tego miejsca. – Dostałem trzy nowe ławki od wójta z Kóz. Proszę sobie wyobrazić, że jedna zginęła już po dwóch tygodniach. Z kolei przy źródełku, z którego przynoszę wodę – to 170 m w jedną stronę – ukradli zawór z rurką. Czasem to aż dziw bierze, co ludzie potrafią zniszczyć – wylicza gospodarz. Nie tylko jednak akty dewastacji zaprzątają mu głowę. – Panie, ja tu nawet napad przeżyłem. Było to w nocy, o 2.30, w sobotę przed Wielkim Tygodniem. Dwoje drzwi wywarzyli i za kolejne się zabierali, ale ich spłoszyłem. Chyba ze trzech młodych wyrostków próbowało się tu dostać. Tylu widziałem, jak uciekali. Ale co z tego. Policja przyjechała, protokół spisała i nic – opowiada Tadeusz Rabski. Mimo tych różnych przygód Rabski nie zamierza się stąd ruszać. Jak twierdzi, lepiej mu na Hrobaczej Łące, niż w bloku w Chrzanowie, w którym musiałby spędzać czas na emeryturze. Tam czekałby na niego tylko telewizor, a tutaj zawsze ma jakieś zajęcie. Do wyboru jest albo naprawianie, albo „kucharzenie”. W końcu schronisko działa i obiad gościom się należy, nieważne kiedy przyjdą. W bufetowym menu jest więc bigos, fasolka, grochówka i jajecznica.

Warto przyjść

Schronisko na Hrobaczej Łące położone jest w wyjątkowo korzystnym miejscu. Kilkadziesiąt metrów od niego znajduje się Krzyż Jubileuszowy, który mieszkańcy pobliskich wiosek wznieśli na pamiątkę dwutysiąclecia chrześcijaństwa. Jego wysoka na 35 metrów konstrukcja jest doskonale widoczna zarówno z drogi krajowej Bielsko-Biała – Kęty, jak i z okolicznych szczytów, poczynając od Magurki Wilkowickiej, a na Żarze kończąc. Co ciekawe, krzyż na Hrobaczej Łące stanowi jeden z wierzchołków trójkąta równobocznego. Dwa pozostałe wierzchołki tworzą Jubileuszowy Krzyż w Starej Wsi oraz krzyż na Trzech Lipkach w Bielsku-Białej. Wszystkie oddalone są od siebie równo o 11,5 km.
Krzyż na Hrobaczej jest nie tylko malowniczą cząstką tutejszego krajobrazu, ale także doskonałym punktem widokowym. Dzięki umieszczonej u jego stóp platformie można podziwiać panoramę Bielska-Białej, Czechowic-Dziedzic oraz pobliskich Kóz. Tuż obok Krzyża Tysiąclecia przebiega słynny papieski szlak, który znakowany jest za pomocą małych żółtych krzyżyków. Rozpoczyna się on przy kościele parafialnym Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Kozach i wiedzie przez Kamieniołom na Hrobaczą Łąkę, a dalej przez przełęcze: U Panienki i Przegibek na Magurkę Wilkowicką i schodzi do dzielnicy Bielska-Białej, Straconki. Jego łączna długość na tym odcinku to około 16,4 km.
Drugie miejsce widokowe znajduje się około 100 m w dół od schroniska. Z położonej tam rozległej polany roztacza się panorama kotliny Soły z okalającymi ją szczytami, wśród których szczególną uwagę zwraca ścięty stożek Żaru oraz zamykające widnokrąg najwyższe wierzchołki Beskidu Żywieckiego: Babia Góra i Pilsko.
Mając to na uwadze warto zaplanować wypad na Hrobaczą Łąkę. Śpieszyć się nie trzeba, bo nocleg w schronisku zawsze się znajdzie. Koszt takiej ekstrawagancji wynosi 15 zł we własnym śpiworze lub 25 zł, gdy zamawia się pościel. Do wyboru są trzy sale na górze i jedna na dole. Łącznie mogą one pomieścić 38 osób. Inne schroniska w Beskidzie Małym można spotkać dopiero na Leskowcu i na Magurce Wilkowickiej.

Gmina Kozy początkiem lutego przeprowadziła nabór osób uprawnionych do projektu „Przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu” finansowanego ze środków europejskich. Celem projektu miało być wyposażenie gospodarstw domowych w komputer i zapewnienie bezpłatnego dostępu do Internetu przez pięć lat.

Komputery z dostępem do Internetu miały trafić do osób, które są w trudnej sytuacji materialnej, dzieci i młodzieży uczącej się z bardzo dobrymi wynikami w nauce, osób niepełnosprawnych, czy też rodzin zastępczych. Niestety, w dniu 13 grudnia br., na stronie Urzędu Gminy pojawiła się lakoniczna informacja, że projekt nie będzie realizowany. Pieniądze na sprzęt informatyczny miały pochodzić z Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka. Urzędnicy złożyli wniosek o finanse na ten cel lecz projekt nie został jednak rekomendowany do dofinansowania. Gmina starała się oprotestować decyzję podmiotu opiniującego, lecz protest rozstrzygnięto dla Gminy Kozy negatywnie. W związku z tym projekt w Gminie Kozy nie będzie realizowany.

Piotr Handzlik, informatyk Urzędu Gminy Kozy, który podpisał się pod komunikatem, krótkim jednym zdaniem poinformował, że „Ze strony gminy na przygotowanie projektu nie zostały poniesione żadne bezpośrednie koszty”. Zapewne zostały poniesione jednak koszty pośrednie, ale o tym urzędnicy nie poinformowali swoich mieszkańców. Przygotowanie wniosku, tworzenie informacji o projekcie, nabór, przygotowanie protestu. Prace, które dawały nadzieję mieszkańcom. Urzędnicy wykonywali prace nad wnioskiem od lutego do grudnia. Działania te niestety nie doprowadziły do pozytywnego finału, a za tę pracę zapłacą podatnicy.